Biologisch saucijzenbroodje is te duur (artikel van Wouter Klootwijk in BN De Stem)

opmerking: ik plaats onderstaand artikel hier, omdat het origineel niet meer online staat

Wouter Klootwijk mag dan vooral in Nederland een naam en faam hebben, ook in Vlaanderen kunnen we wat van hem opsteken. Dat doe je misschien al via zijn TV-programma’s voor de RVU (Keuringsdienst van Waarde e.a.)
Op Foodlog kun je met hem (en een hele levendige groep andere mensen) in discussie treden over dit soort en andere onderwerpen.

Enkele quotes uit dit belangwekkend artikel, dat hij schreef voor een Nederlandse krantengroep. Over bio en fair trade en hoe sommigen de op zich goede ideeën vooral zien als een handige manier om oneigenlijke winsten te genereren.

Het systeem van procenten maakt dat op verkeerde plaatsen en tegen je zin de meeste winst gemaakt wordt. Niet iedereen denkt er hetzelfde over, maar er zijn burgers die hun geld eerlijker willen verdelen en liefst ook de wereld niet nog verder naar de bliksem willen helpen. Ze kopen producten die onbegrijpelijk veel duurder zijn.

Bijvoorbeeld koffie en chocola die je koopt omdat je denkt dat de boer en zijn knechten meer kregen voor de grondstoffen. Dat kregen ze misschien, een fractie van een fractie van de prijs die je er voor betaalt.

Tussenhandelaren en winkeliers hadden er hun gebruikelijke percentages al bovenop gezet. Zij verdienen zo meer aan een product van de zogenoemde eerlijke handel, fair trade, dan aan gewone producten. Met biologische producten gaat het ook zo.

Een biologische vorkheftruck bestaat niet

Woensdag 16 januari 2008 – Een saucijzenbroodje kost een kwartje. Nee, schrik niet lezer, u wordt niet beduveld. Ook al betaalt u veel meer dan dat kwartje. Het is de inkoopprijs.

Voor dat geld maakt de snackfabriek het broodje van deeg en gemalen vlees en pakt het voor u in.

Voor u? Nee, voor de groothandelaar. Die slaat het op in een vrieshuis. Daarna gaat het via tussenhandelaren naar de stationsrestauratie of Chez Moeke. Het wordt opgewarmd en helemaal naar uw tafeltje gebracht door een ober met een glimlach. Dat kost allemaal wat geld. Vervoer, invriezen, ontdooien en glimlachen.

Tel de kleine bedragjes bij elkaar op, en je komt aan de prijs die een consument er voor moet betalen. Toch is er iets merkwaardigs mee. De glimlach van de ober kost geen centen, maar procenten.

Telkens, tijdens het hele traject dat het broodje aflegt, komen er procenten bij. Niet op de inkoopprijs, maar procenten bovenop het vorige bedrag, procenten op procenten dus.

Dat is normaal, althans, het wordt in de levensmiddelenhandel doodgewoon gevonden. Maar zo vanzelfsprekend is het helemaal niet. Het systeem van procenten maakt dat op verkeerde plaatsen en tegen je zin de meeste winst gemaakt wordt.

Aan het ene product geef je liever je goeie geld uit dan aan andere. Niet iedereen denkt er hetzelfde over, maar er zijn burgers die hun geld eerlijker willen verdelen en liefst ook de wereld niet nog verder naar de bliksem willen helpen.

Ze kopen producten die onbegrijpelijk veel duurder zijn. Bijvoorbeeld koffie en chocola die je koopt, omdat je denkt dat de boer en zijn knechten meer kregen voor de grondstoffen. Dat kregen ze misschien, een fractie van een fractie van de prijs die je er voor betaalt.

Tussenhandelaren en winkeliers hadden er hun gebruikelijke percentages al bovenop gezet. Zij verdienen zo meer aan een product van de zogenoemde eerlijke handel, fair trade, dan aan gewone producten.

Met biologische producten gaat het ook zo. Tot Leo Dijkgraaf ingrijpt, en dat is hij van plan. Hij zit helemaal niet in de biologische land- en tuinbouw of kruidenierderij. Dijkgraaf is ondernemer te Veenendaal, met onder meer een callcenter dat tegen betaling lastige telefoontjes beantwoordt. Een ondernemer met veel personeel heeft een kantine. Hoe verbeter ik de wereld, dacht Dijkgraaf op een dag. Met biologische saucijzenbroodjes in mijn kantine! Hij bestelde niet gewoon zoveel biologische saucijzenbroodjes, nee hij begon een nieuwe onderneming. In biologische snacks. Lekker Bio heet zijn nieuwe bedrijf dat, zo droomt Dijkgraaf hardop, alle kantines van Nederland gaat voorzien van biologische tosti’s, bitterballen, kroketten en saucijzenbroodjes.

Zo stuitte hij op de vreemde manier van winst maken in de branche. Exploitanten van kantines verdubbelen hun inkoopprijs, ongeacht hoe hoog hij is. Terug naar het gewone saucijzenbroodje. Dat kost volgens Dijkgraaf dus maar ongeveer 25 cent. Een biologisch saucijzenbroodje moet voor de groothandel ongeveer 90 cent opbrengen, willen veeboer, slager en bakker er uit springen. Consumenten betalen een veel groter verschil in prijs dan die 65 cent verschil aan de basis.

Omdat onderweg telkens procenten in plaats van centen bovenop de vorige prijs worden gezet. “De hele keten denkt in procenten”, zegt Dijkgraaf, “terwijl de handelingen die worden verricht onderweg tussen fabrikant en consument niet anders zijn dan bij het gewone broodje.”

Elk doos met snacks wordt opgetild door een vorkheftruck, maar die vorkheftruck is niet biologisch, het werk kost hetzelfde. Ten onrechte wordt volgens Dijkgraaf extra winst gemaakt op biologische producten. Vind je het dan gek dat het maar niet lukt in Nederland om burgers aan biologisch te krijgen? Er wordt te grof aan
verdiend.

Hèhè, eindelijk eentje die het ronduit zegt. Een prijsdoorbraak, als Leo Dijkgraaf dat eens voor elkaar kreeg met zijn biologische saucijzenbroodjes.