TED TALKS: Real food, real simple – “Don’t eat anything that comes from a factory – and that includes meat” by Mark Bittman

Om even bij te gaan zitten, in deze dagen van EHEC.

It’s so simple.

Don’t eat anything that comes from a factory – and that includes meat.

https://ted.com/talks/view/id/263

 

The food industry is bigger than the oil industry and every bit as corrupt and manipulative. If they had their way, all food would come in a box, filled with low-cost garbage ingredients, and marked up to the moon.

Thanks to their bribery and bullying that already describes the federal school lunch program. They stand ready to legally attack anyone who speaks the truth, even deep pockets celebrities like Oprah Winfrey who declared on her show she would never eat another hamburger and was sued by the cattle ranching industry for defamation.

It’s remarkably easy to avoid the personal health catastrophe that factory foods lead to: don’t eat them! It’s that simple.

Consumenten misleiden: de trucjes van de voedselindustrie

(Gathering Spot) How food manufacturers trick consumers with deceptive ingredients lists.

If the Nutrition Facts section on food packaging list all the substances that go into a food product, how can they deceive consumers? Here are a few of the most common ways:

One of the most common tricks is to distribute sugars among many ingredients so that sugars don’t appear in the top three. For example, a manufacturer may use a combination of sucrose, high-fructose corn syrup, corn syrup solids, brown sugar, dextrose and other sugar ingredients to make sure none of them are present in large enough quantities to attain a top position on the ingredients list (remember, the ingredients are listed in order of their proportion in the food, with the most common ingredients listed first).

This fools consumers into thinking the food product isn’t really made mostly of sugar while, in reality, the majority ingredients could all be different forms of sugar. It’s a way to artificially shift sugar farther down the ingredients list and thereby misinform consumers about the sugar content of the whole product.

Another trick is to pad the list with miniscule amounts of great-sounding ingredients. You see this in personal care products and shampoo, too, where companies claim to offer “herbal” shampoos that have practically no detectable levels of real herbs in them. In foods, companies pad the ingredients lists with healthy-sounding berries, herbs or superfoods that are often only present in miniscule amounts. Having “spirulina” appear at the end of the ingredients list is practically meaningless. There’s not enough spirulina in the food to have any real effect on your health. This trick is called “label padding” and it’s commonly used by junk food manufacturers who want to jump on the health food bandwagon without actually producing healthy foods.

Hiding dangerous ingredients

A third trick involves hiding dangerous ingredients behind innocent-sounding names that fool consumers into thinking they’re safe. The highly carcinogenic ingredient sodium nitrite, for example, sounds perfectly innocent, but it is well documented to cause brain tumors, pancreatic cancer, colon cancer and many other cancers (just search Google Scholar for sodium nitrite to see a long list of supporting research, or click here to read NaturalNews articles on sodium nitrite).

Carmine sounds like an innocent food coloring, but it’s actually made from the smashed bodies of red cochineal beetles. Of course, nobody would eat strawberry yogurt if the ingredients listed, “Insect-based red food coloring” on the label, so instead, they just call it “carmine.”

Similarly, yeast extract sounds like a perfect safe food ingredient, too, but it’s actually a trick used to hide monosodium glutamate (MSG, a chemical taste enhancer used to excite the flavors of overly-processed foods) without having to list MSG on the label. Lots of ingredients contain hidden MSG, and I’ve written extensively about them on this site. Virtually all hydrolyzed or autolyzed ingredients contain some amount of hidden MSG.

Don’t be fooled by the name of the product

Did you know that the name of the food product has nothing to do with what’s in it? Brand-name food companies make products like “Guacamole Dip” that contains no avocado! Instead, they’re made with hydrogenated soybean oil and artificial green coloring chemicals. But gullible consumers keep on buying these products, thinking they’re getting avocado dip when, in reality, they’re buying green-colored, yummy-tasting dietary poison.

Food names can include words that describe ingredients not found in the food at all. A “cheese” cracker, for example, doesn’t have to contain any cheese. A “creamy” something doesn’t have to contain cream. A “fruit” product need not contain even a single molecule of fruit. Don’t be fooled by product names printed on the packaging. These names are designed to sell products, not to accurately describe the ingredients contained in the package.

Ingredients lists don’t include contaminants

There is no requirement for food ingredients lists to include the names of chemical contaminants, heavy metals, bisphenol-A, PCBs, perchlorate or other toxic substances found in the food. As a result, ingredients lists don’t really list what’s actually in the food, they only list what the manufacturer wants you to believe is in the food.

This is by design, of course. Requirements for listing food ingredients were created by a joint effort between the government and private industry (food corporations). In the beginning, food corporations didn’t want to be required to list any ingredients at all. They claimed the ingredients were “proprietary knowledge” and that listing them would destroy their business by disclosing their secret manufacturing recipes. It’s all nonsense, of course, since food companies primarily want to keep consumers ignorant of what’s really in their products. That’s why there is still no requirement to list various chemical contaminants, pesticides, heavy metals and other substances that have a direct and substantial impact on the health of consumers. (For years, food companies fought hard against the listing of trans fatty acids, too, and it was only after a massive public health outcry by consumer health groups that the FDA finally forced food companies to include trans fats on the label.)

Manipulating serving sizes

Food companies have also figured out how to manipulate the serving size of foods in order to make it appear that their products are devoid of harmful ingredients like trans fatty acids. The FDA, you see, created a loophole for reporting trans fatty acids on the label: Any food containing 0.5 grams or less of trans fatty acids per serving is allowed to claim ZERO trans fats on the label. That’s FDA logic for you, where 0.5 = 0. But fuzzy math isn’t the only game played by the FDA to protect the commercial interests of the industry is claims to regulate.

Exploiting this 0.5 gram loophole, companies arbitrarily reduce the serving sizes of their foods to ridiculous levels — just enough to bring the trans fats down to 0.5 grams per serving. Then they loudly proclaim on the front of the box, “ZERO Trans Fats!” In reality, the product may be loaded with trans fats (found in hydrogenated oils), but the serving size has been reduced to a weight that might only be appropriate for feeding a ground squirrel, not a human being.

The next time you pick up a grocery product, checking out the “No. of servings” line in the Nutrition Facts box. You’ll likely find some ridiculously high number there that has nothing to do with reality. A cookie manufacturer, for example, might claim that one cookie is an entire “serving” of cookies. But do you know anyone who actually eats just one cookie? If one cookie contains 0.5 grams of trans fatty acids, the manufacturer can claim the entire package of cookies is “Trans Fat FREE!” In reality, however, the package might contain 30 cookies, each with 0.5 grams of trans fats, which comes out to 15 grams total in the package (but that assumes people can actually do math, which is of course made all the more difficult by the fact that hydrogenated oils actually harm the brain. But trust me: 30 cookies x 0.5 grams per cookie really does come out to 15 grams total).

This is how you get a package of cookies containing 15 grams of trans fats (which is a huge dose of dietary poison) while claiming to contain ZERO grams. Again, it’s just another example of how food companies use Nutrition Facts and ingredients lists to deceive, not inform, consumers.

Tips for reading ingredients labels

1. Remember that ingredients are listed in order of their proportion in the product. This means the first 3 ingredients matter far more than anything else. The top 3 ingredients are what you’re primarily eating.

2. If the ingredients list contains long, chemical-sounding words that you can’t pronounce, avoid that item. It likely does contain various toxic chemicals. Why would you want to eat them? Stick with ingredients you recognize.

3. Don’t be fooled by fancy-sounding herbs or other ingredients that appear very far down the list. Some food manufacturer that includes “goji berries” towards the end of the list is probably just using it as a marketing gimmick on the label. The actual amount of goji berries in the product is likely miniscule.

4. Remember that ingredients lists don’t have to list chemical contaminants. Foods can be contaminated with pesticides, solvents, acrylamides, PFOA, perchlorate (rocket fuel) and other toxic chemicals without needing to list them at all. The best way to minimize your ingestion of toxic chemicals is to buy organic, or go with fresh, minimally-processed foods.

5. Look for words like “sprouted” or “raw” to indicate higher-quality natural foods. Sprouted grains and seeds are far healthier than non-sprouted. Raw ingredients are generally healthier than processed or cooked. Whole grains are healthier than “enriched” grains.

6. Don’t be fooled by the word “wheat” when it comes to flour. All flour derived from wheat can be called “wheat flour,” even if it is processed, bleached and stripped of its nutrition. Only “whole grain wheat flour” is a healthful form of wheat flour. (Many consumers mistakenly believe that “wheat flour” products are whole grain products. In fact, this is not true. Food manufacturers fool consumers with this trick.)

7. Don’t be fooled into thinking that brown products are healthier than white products. Brown sugar is a gimmick — it’s just white sugar with brown coloring and flavoring added. Brown eggs are no different than white eggs (except for the fact that their shells appear brown). Brown bread may be no healthier than white bread, either, unless it’s made with whole grains. Don’t be tricked by “brown” foods. These are just gimmicks used by food giants to fool consumers into paying more for manufactured food products.

8. Watch out for deceptively small serving sizes. Food manufacturers use this trick to reduce the number of calories, grams of sugar or grams of fat believed to be in the food by consumers. Many serving sizes are arbitrary and have no basis in reality.

9. Want to know how to really shop for foods? Download our free Honest Food Guide, the honest reference to foods that has now been downloaded by over 800,000 people. It’s a replacement for the USDA’s highly corrupt and manipulated Food Guide Pyramid, which is little more than a marketing document for the dairy industry and big food corporations. The Honest Food Guide is an independent, nutritionally-sound reference document that reveals exactly what to eat (and what to avoid) to maximize your health.

Bron:

www.gatheringspot.net

citaten uit ‘Kleine geschiedenis van de vooruitgang.’ door Ronald Wright (2004)

Wikipedia: over Ronald Wright

---

“Ons tijdperk is gefinancierd door de inbezitneming van een halve planeet, verlengd met de overname van het overgrote deel van de andere helft. Als we er niet in slagen onze beschaving te laten leven van de rente in plaats van het kapitaal van de natuur, dan zullen we bankroet gaan.” Dat schrijft Ronald Wright in “De kleine geschiedenis van de vooruitgang.“

We beschikken over het gereedschap en de middelen om natuurlijke bronnen te delen, vervuiling op te ruimen, elementaire gezondheidszorg en geboortenbeperking te verspreiden, de economische grenzen af te stemmen op de natuurlijke grenzen. Als we deze zaken niet proberen te regelen nu het ons nog goed gaat, zal dat beslist niet meer lukken als er zwaardere tijden aanbreken.

De opvatting van laissez-faire-economen dat als je de paarden maar genoeg haver geeft, er altijd voldoende korrels naast de ruif zullen vallen voor de mussen, is al vele malen in praktijk gebracht en even zovele malen op een fiasco uitgelopen, met alle puinhopen en maatschappelijke ontwrichting van dien.

Marx had zeker gelijk toen hij het kapitalisme bijna bewonderend ‘een machine voor het slopen van beperkingen’ noemde. Zowel het communisme als het kapitalisme zijn materialistische utopia’s, die rivaliserende versies van een aardsparadijs beloven. In de praktijk hield het communisme even weinig rekening met de natuurlijke omgeving als het kapitalisme, maar het propageerde in ieder geval nog het samen delen. Het kapitalisme lokt ons vooruit als de mechanische haas bij de windhondenrennen, vanuit de aanname dat de economie oneindig en samen delen dus irrelevant is. Net genoeg windhonden vangen zo nu en dan een haas om te bewerkstelligen dat alle andere honden blijven voortjakkeren tot ze erbij neervallen. In het verleden waren het alleen de armen die dit spel verloren, maar nu is het de hele planeet.

John Steinbeck beweerde ooit dat het socialisme in Amerika nooit is aangeslagen omdat de armen zichzelf niet als proletariaat zagen maar als tijdelijk in geldnood verkerende miljonairs. Dit helpt verklaren waarom de Amerikaanse cultuur zo vijandig tegenover het idee van veranderingen staat, waarom de kiezer zich tijdens de laatste energiecrisis tegen de truien dragende Jimmy Carter keerde en in plaats van hem Ronald Reagan koos, die de spot dreef met zorgen om het milieu en zijn kiezers voorhield dat het nog steeds ‘ochtend’ was in Amerika. Nergens kent de mythe van de vooruitgang fanatiekere gelovigen.

We hebben nog steeds verschillende culturen en politieke systemen, maar op economisch niveau is er slechts één grote beschaving, die zich voedt met het natuurlijke kapitaal van de gehele planeet. We kappen overal, vissen overal, irrigeren overal en bouwen overal en er is geen hoekje van de biosfeer dat ontkomt aan de onstuitbare stroom afval die we produceren. Sinds de jaren zeventig is de wereldhandel twintig maal zo groot geworden, met als gevolg dat bijna geen enkel gebied meer in zijn eigen behoeften voorziet. Alle eldorado’s zijn geplunderd, alle aardse paradijsjes uitgerust met een Holiday Inn. Joseph Tainter wijst op onze wederzijdse afhankelijkheid en waarschuwt dat ‘een ineenstorting, als en wanneer die opnieuw plaatsvindt, ditmaal monidaal zal zijn. […] De aardse beschaving zal als geheel uiteenvallen.’

Specialisten op een groot aantal verschillende terreinen, die eveneens die deur van de grenzeloze mogelijkheden in het slot zien vallen, beginnen te waarschuwen dat dit wel eens de laatste jaren zouden kunnen zijn waarin de beschaving nog steeds rijk genoeg is en over voldoende politieke samenhang beschikt om een koerswijziging in te zetten naar omzichtigheid, duurzaamheid en sociale gerechtigheid.

In zijn in 2003 verschenen boek Onze laatste eeuw concludeert Martin Rees, hoogleraar aan de Universiteit van Cambridge, houder van de eretitel Koninklijk Astronoom en voormalig voorzitter van de British Association for the Advancement of Science: ‘De kansen zijn niet meer dan fiftyfifty dat onze huidige beschaving […] het eind van deze eeuw zal halen […] tenzij alle naties een op risicobeperking en duurzaamheid gericht beleid gaan voeren op basis van de huidige technologiën.’

Sceptici wijzen op eerdere voorspellingen van rampspoed die niet zijn uitgekomen. Maar die houden zichzelf voor de gek. Dat we herhaaldelijk door het oog van de naald zijn gekropen – en bijvoorbeeld op een haar na aan een atoomoorlog zijn ontsnapt – heeft meer met geluk dan met beoordelingsvermogen te maken en het zal nog maar moeten blijken of die gevaren definitief geweken zijn. Andere problemen zijn voorlopig uit de weg gegaan maar niet opgelost. Het voedselprobleem hebben we bijvoorbeeld alleen maar voor ons uit geschoven door ons te storten op plantenveredeling en chemische landbouwmethoden, ten koste van de gezondheid van de bodem en de plantendiversiteit.’

Na de aanslagen van 11 september 2001 hebben media en politici hun aandacht begrijpelijkerwijs voor een groot deel naar het terrorisme verlegd. Hierover moeten twee dingen worden gezegd.
Ten eerste is terrorisme in vergelijking met honger, ziekte en klimaatverandering maar een gering gevaar. Op 11 september vielen er in New York drieduizend slachtoffers, terwijl er op aarde iedere dag vijfentwintigduizend mensen sterven door vervuild water. Ieder jaar raken twintig miljoen kinderen geestelijk gehandicapt door ondervoeding. Elk jaar gaat een landbouwgebied ter grootte van Schotland verloren door erosie en stadsuitbreiding, vooral in Azië. Ten tweede kunnen we het terrorisme niet tegenhouden door alleen de symptonen en niet de oorzaken aan te pakken. Geweld wordt gevoed door onrecht, armoede, ongelijkheid en ander geweld. (Herinnert u zich nog dat we ooit van plan waren een ‘oorlog tegen armoede’ te gaan voeren in plaats van een ‘oorlog tegen terreur’?)

De opvatting van laissez-faire-economen dat als je de paarden maar genoeg haver geeft, er altijd voldoende korrels naast de ruif zullen vallen voor de mussen, is al vele malen in praktijk gebracht en even zovele malen op een fiasco uitgelopen, met alle puinhopen en maatschappelijke ontwrichting van dien.

Het verzet tegen een herverdeling is overal, van getto tot regenwoud, dodelijk voor de beschaving. In de meeste landen zijn de belastingen helemaal niet verlaagd, maar alleen naar een lager niveau in de inkomenspiramide verschoven en weggesluisd van ontwikkelingshulp en sociale programma’s naar defensie en het bedrijfsleven. De beroemde Amerikaanse rechter Oliver Wendell Holmes zei ooit: ‘Ik vind het niet erg belasting te betalen omdat ik daarmee beschaving koop.’ Een sociaal veiligheidsnet waarin de bevolking vertrouwen stelt, is in arme landen een essentiële voorwaarde om het geboortecijfer omlaag te krijgen en in alle landen de basis voor een fatsoenlijke maatschappij. Het wegvallen van dat vertrouwen leidt tot een graaicultuur waardoor de wereld er steeds bekaaider van afkomt.

Zoals ik al eerder opmerkte, is de wereldbevolking in de twintigste eeuw verviervoudigd terwijl de wereldeconomie in diezelfde periode meer dan veertig keer zo groot werd. Als de moderne tijd slechts een status quo had beloofd – met andere woorden als de kloof tussen rijk en arm verhoudingsgewijs hetzelfde was gebleven als in het jaar dat koningin Victoria stierf – dan waren alle mensen op aarde nu tien keer beter af geweest. In werkelijkheid is het aantal mensen dat nu in zeer armoedige omstandigheden verkeert even groot als de gehele wereldbevolking in 1901.

Aan het eind van de twintigste eeuw hadden de drie rijkste individuen op aarde (overigens alledrie Amerikanen) een gezamenlijk bezit dat groter was dan dat van de achtenveertig armste landen. In 1998 berekende een rapport van de Verenigde Naties dat veertig miljard dollar, mits zorgvuldig besteed, genoeg was om de armsten der aarde van schoon water, gezonde leefomstandigheden en andere basisbehoeften te voorzien. Dit bedrag mag dan aan de optimistische kant zijn en in de afgelopen zes jaar nog zijn gegroeid, het is nog steeds aanzienlijk minder dan de fondsen die opzij zijn gezet voor de spilzieke fantasie van een rakettenschild dat niet werkt en niet nodig is, maar wel zou kunnen leiden tot een nieuwe wapenwedloop en een militarisering van de ruimte.

Net als sekstoeristen die uit zijn op illegale contacten doen we onze gemeenste zaakjes met de armen.

Als we willen overleven, moet de beschaving leren leven van de rente in plaats van het kapitaal van de natuur. Ecologen hebben berekend dat de mensheid aan het begin van de jaren zestig ongeveer zeventig procent van de jaarlijkse opbrengst van de natuur verbruikte, in de jaren tachtig overschreden we de honderd procent en in 1999 was het percentage opgelopen tot honderdvijfentwintig procent. Dit soort getallen zijn misschien weinig nauwkeurig, maar de trend is duidelijk – ze markeren de weg naar het bankroet.

Niets van dit alles mag ons nog verbazen na raadpleging van de zwarte dozen die we aantroffen tussen de puinhopen van verloren gegane beschavingen; ons huidig gedrag is typisch dat van falende samenlevingen op het toppunt van hebzucht en arrogantie.

Adolf Hitler riep ooit vrolijk uit: ‘Wat een geluk voor de heersers dat het volk niet nadenkt!’ Wat moeten we als de heersers niet nadenken?

Beschavingen storten vaak heel plotseling in elkaar – het kaartenhuiseffect – omdat ze, als het ecologisch systeem maximaal wordt belast, uiterst kwetsbaar worden voor natuurlijke fluctuaties.

Mijn pleidooi voor hervormingen is niet gebaseerd op altruïsme, noch op het behoud van de natuur omwille van de natuur. Ik geloof weliswaar dat we moreel tot natuurbehoud verplicht zijn, maar besef dat de bijbehorende argumenten tegen de begerige aard van de mens indruisen. De meest dwingende reden om ons systeem te hervormen is dat niemand belang heeft bij het voortbestaan van het huidige systeem. Het is een zelfmoordmachine. Wij allen dragen het traagheidsvirus van de dinosaurus in ons, maar waar de activistische ‘dinosaurussen’ – de harde mannen en vrouwen van de grote oliebelangen en uiterst rechts – mee bezig denken te zijn, daar kan ik met mijn pet niet bij. Ook zij hebben toch kinderen en kleinkinderen die veilig voedsel, schone lucht en schoon water nodig hebben en misschien ook levende oceanen en bossen willen zien. Rijkdom biedt geen bescherming tegen vervuiling; pesticiden waarmee in China wordt gesproeid condenseren op Antarctische ijskappen en in bergmeertjes in de Rocky Mountains. En rijkdom beschermt niet tegen de chaos, zoals de verbijstering op menig hooghartig gezicht dat van de guillotine rolde duidelijk maakte.

Het tienduizend jaar oude experiment van een leven op een vaste verblijfplaats staat of valt met wat we nu doen en niet doen. De noodzakelijke hervormingen zijn niet antikapitalistisch of anti-Amerikaans, of zelfs in de kern ecologisch. Waar het om gaat is dat we omschakelen van denken op de korte termijn. Van roekeloosheid en buitensporigheid naar matiging en voorzorg.

Ons grote voordeel, onze beste kans om het lot van eerdere beschavingen te ontlopen, is dat we kennis hebben van die eerdere beschavingen. We kunnen zien wat er fout ging en hoe. De homo sapiens beschikt over informatie die hem in staat stelt zichzelf te kennen zoals hij is: een jager uit de ijstijd die slechts ten dele tot een intelligent wezen is geëvolueerd, slim maar zelden wijs.

We beschikken over het gereedschap en de middelen om natuurlijke bronnen te delen, vervuiling op te ruimen, elementaire gezondheidszorg en geboortenbeperking te verspreiden, de economische grenzen af te stemmen op de natuurlijke grenzen. Als we deze zaken niet proberen te regelen nu het ons nog goed gaat, zal dat beslist niet meer lukken als er zwaardere tijden aanbreken. Ons lot zal ons uit handen glippen. En nog voor deze nieuwe eeuw oud is, zullen we een tijdperk van chaos en neergang binnentreden waarbij alle eerdere donkere tijdperken verbleken. Dit is onze laatste kans onze toekomst veilig te stellen.

Lees meer over het boek en de auteur op wikipedia